วันหนึ่งมีชายอายุกลางคน ๒ คนเป็นเพื่อนกันมาพบกันเข้า หลังจากเหินห่างกันมานานหลายปี เมื่อทักทายปราศรัยไต่ถามสุขทุกข์ของกันและกันแล้ว ชายคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่หม่นหมองว่า
“ในทางร่างกายกันสบายดีเกลอเอย แต่ในทางจิตใจไม่ค่อยสบายเท่าไร?”
“ทำไมล่ะ ?” เพื่อนอีกคนถาม
“ก็เพราะเจ้าลูกเขยของฉันนะซี”
“อ้าว ลูกเขยเอ็งเป็นอะไร ?
“เขาเล่นการพนันไม่เป็น และดื่มเหล้าก็ไม่เป็นด้วย” ชายผู้เป็นพ่อตาตอบพลางถอนใจ
“โธ่เอ๊ย” เพื่อนของเขาอุทาน
“นึกว่าอะไรเสียอีก แกควรจะดีใจและภาคภูมิใจที่ได้ลูกเขยประเสริฐเช่นนี้ เหล้าก็ดื่มไม่เป็น ไพ่ก็เล่นไม่เป็น แล้วแกจะเอาแบบไหนอีก”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะซี”
“ทำไมล่ะ ?”
“ปัญหามันอยู่ที่ว่ามันดื่มเหล้าไม่เป็นมันก็ยังดื่ม มันเล่นการพนันไม่เป็นมันก็ยังเล่น ดื่มมาทีไร เล่นมาทีไรดูไม่จืดสักที ฉันก็เลยกลุ้มใจ”
พึงรู้จักประมาณตน
ปิดความเห็น บน พึงรู้จักประมาณตน
