มียายแก่คนหนึ่งในวัยต้นและวัยกลางคนของแกเป็นคนจับหอยจับปูมาขาย ถ้าพูดตามหลักศาสนาก็คือ แกชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนั่นแหละ แกเพิ่งจะมาเลิกตอนเมื่ออายุมากเข้า ร่างกายทรุดโทรม เดินเหินไม่ไหวนี้เอง
อยู่ต่อมาก็ล้มป่วยลง อาการหนักมากจนใครๆ ก็เชื่อว่าแกจะไม่รอดแล้ว ขณะที่แกกำลังนอนหลับตาหายใจรวยระริน จวนจะถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิตนั่นเอง ลูกหลานที่เป็นห่วงก็เข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงบอกที่หูของยายด้วยความหวังดี อยากให้ยายของตนมีจิตใจตั้งมั่นอยู่กับพระพุทธเจ้า เมื่อจิตดับจะได้ไปสู่สุคติ
“แม่ แม่” ลูกชายคนโตบอกด้วยเสียงค่อนข้างดัง
“อย่าลืมว่าอรหัง อรหัง นะแม่ สวดอรหังเข้าไว้”
แม่ก็ปฏิบัติตามที่ลูกๆ บอกอย่างว่านอนสอนง่าย แกก็สวดอรหัง อรหัง ของแกไปเรื่อยๆทันใดนั่นเอง ลูกหลานทุกคนก็ได้ยินเสียงแผ่วเบา ดังออกมาจากปากของหญิงชราว่า
“อรหอย อรหอย อรหอย” จนกระทั่งวาระสุดท้ายของลมหายใจ
สันดอน – สันดาน
ปิดความเห็น บน สันดอน – สันดาน
