มีนักเทศน์คนหนึ่งเป็นผู้มีชื่อเสียงในการเทศน์มาก กำลังเดินทางด้วยเท้าผ่านป่าใหญ่ เพื่อที่จะไปแสดงธรรม ณ โบสถ์แห่งหนึ่งในหมู่บ้านกลางป่า จำเป็นที่จะต้องเดินข้ามลำธารที่มีไม้ซุงท่อนยาวพาดเป็นสะพาน
ขณะที่ท่านนักเทศน์เดินไปถึงกลางสะพาน ตาก็มองไปเห็นหมีควายตัวขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง กำลังเดินรี่เข้ามาหาตนตามไม้ซุง ด้วยความตกใจกลัวท่านจึงรีบหันหลังเพื่อที่จะกลับ แต่ก็ต้องโชคร้ายที่ต้องเจอกับหมีอีกตัวหนึ่งที่กำลังเดินมาเช่นกัน เมื่อไม่รู้จะทำอย่าไรท่านจึงหยุดนิ่งและตั้งจิตอธิษฐานว่า
“ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ข้าขอร้องเพียงอย่างเดียวเท่านั้น โปรดกรุณาช่วยข้าพเจ้าด้วย แต่อย่าช่วยหมี ๒ ตัวนั้นเลย”
พอสวดมนต์เสร็จ หมี ๒ ตัวนั้นก็เข้ามาเกือบประชิดตัวพอดี ท่านจึงตัดสินใจกระโจนลงน้ำ ลอยตามกระแสน้ำไปได้ระยะหนึ่ง เห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงคลานขึ้นมา
เมื่อไปถึงโบสถ์ประจำหมู่บ้าน ท่านได้เล่าประสบการณ์อันน่าตื่นเต้นนั้นให้ที่ประชุมฟัง มี ศาสนิกบางคนให้ข้อสังเกตแก่ท่านว่า
“ท่านควรจะสวดมนต์ วิงวอนขอให้พระเจ้าช่วย”
“การสวดวิงวอนใช้ได้ดีในที่ประชุมสวดมนต์ แต่ใช้ไม่ได้เลยในที่ประชุมของหมี” ท่านนักเทศน์ตอบ
อย่ามัววิงวอน
ปิดความเห็น บน อย่ามัววิงวอน
