มียายคนหนึ่งชื่อว่ายายศรี แกมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งอายุ๑๘ปีไปทำงานกรุงเทพตั้งแต่ออกโรงเรียน พอถึงเทศกาลปีใหม่ลูกสาวก็กลับมาเยี่ยมบ้าน แม่ก็เลยบอกให้ลูกสาวให้รู้จักทำบุญตักบาตรบ้าง ลูกสาวก็ตั้งใจจะทำบุญปีใหม่เหมือนกัน แต่ในชีวิตของเธอนั้นแทบจะจำได้เลยว่า “เคยใส่บาตรกี่ครั้ง”
วันนั้นเป็นวันพระ ๑๕ ค่ำ พระทุกรูปต้องโกนผม หลังจากมารอกันที่หน้าวัดเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อก็เดินเป็นแถวนำบิณฑบาตโปรดชาวบ้าน พอพระมาใกล้จะถึง ลูกสาวยายศรีรู้สึกหวั่นๆ อย่างไรไม่รู้ เพราะไม่รู้จะบอกให้พระหยุดยังไง หลวงพ่อก็นึกว่าแกคงไม่ได้มาใส่บาตรพระวัดนี้หรอก ก็เลยเดินผ่านไป หญิงสาวรวบรวมความกล้าที่สุดในชีวิต ตะโกนตามหลังว่า
“หลวงพ่อๆ จอดหน่อย หนูจะใส่บาตร”
หลวงพ่อและพระทั้งแถว ต่างหันมามองที่ต้นเสียง เพราะไม่เคยได้ยินใครบอกให้จอดอย่างนี้เลยในชีวิต ฝ่ายสาวเจ้าก็ถือขันข้าวกับอาหารที่ใช้ผ้าปิดปากขันอย่างดีวิ่งตาม
“โยม วันหลังอย่าพูดว่าจอดนะ พระไม่ใช่รถนะ” หลวงพ่อบอก
“ก็หนูไม่รู้จะพูดยังไงนี่”
“ทีหลัง ต้องพูดว่านิมนต์นะ”
หลังจากนั้นหญิงสาวก็ทำท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ไม่รู้จะใส่รูปไหนมาก่อน เพราะนับจากหลวงพ่อมาก็ดูเป็นต้นแถว นับจากเณรน้อยไปก็ได้ จึงตะโกนถามแม่ว่า
“แม่ ใส่บาตรพระเนี่ย ใส่ทางไหนก่อน”
“ใส่ทางหัวมาอีนาง” ยายศรีตอบด้วยความเคยชิน
สาวเจ้าก็คิดว่าที่ตัวเองฟังนั้นไม่ผิด ก็เลยขยับเข้าไปหาหลวงพ่อ เปิดขันข้าวร้อนๆ ออก แล้วเอาทัพพีตักข้าวขึ้น แล้วจัดการใส่ในทันที
“อ้าวโยม ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ ?”
“เอ้า หลวงพ่อ ก็แม่หนูบอกให้ใส่ตั้งแต่หัวมาไง”
“โยม นี่มันหัวพรนะ ที่ยายศรีแกบอกน่ะคือให้ใส่ตั้งแต่หัวแถวมา”
“เหรอคะหลวงพ่อ”
หญิงสาวผู้ยังเยาว์วัยได้แต่อายม้วน กว่าจะใส่บาตรเสร็จ สาวเจ้ามีความรู้สึกว่าวันเวลาช่างยาวนานและทรมานใจเหลือเกิน เพราะความอายในความไม่รู้ของตัวเอง
คนไม่เคยใส่บาตร
ปิดความเห็น บน คนไม่เคยใส่บาตร
