มีนายทหารยศสิบเอกนายหนึ่ง เป็นสิบเอกมาจนแก่แต่ไม่ได้เลื่อนขั้นสักที ตัวอุปสรรคสำคัญที่ขัดขวางความก้าวหน้าของเขาก็คือ ความเป็นคนขี้เมาของเขาเอง เขาเป็นนักดื่มที่เรียกว่าคอแป๊บ ดื่มชนิดที่เรียกว่าเมาหัวราน้ำ เมาเช้าเมาเย็น บุตรภรรยาของเขามีความเป็นอยู่อย่างอัตคัดขัดสนเต็มที
ผู้บังคับบัญชาคนใหม่ของเขาซึ่งมียศเป็นร้อยเอก เมื่อได้เห็นพฤติกรรมของเขาและสภาพครอบครัวของเขาแล้ว ก็เกิดความสงสารจับใจ เขานำเรื่องนี้ไปคิดอยู่หลายวัน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะช่วยเหลือสิบเอกขี้เมาและครอบครัวของเขา วันหนึ่งนายร้อยเอกได้เรียกสิบเอกเข้ามาพบเป็นการส่วนตัว แล้วพูดว่า
“นี่หมู่ ! ผมเห็นหมู่ดักดานอยู่กับยศสิบเอกมานานนับสิบๆ ปีก็รู้สึกสงสาร จึงคิดตัดสินใจจะช่วยหมู่ ผมจะพยายามหาทางให้หมู่ได้เลื่อนยศสูงขึ้น ถ้าโชคดีอาจจะได้ถึงขั้นนายร้อยตรีเสียด้วยซ้ำ แต่ผมใคร่จะขอร้องหมู่อะไรสักอย่างจะได้ไหม ?”
“ขอร้องอะไรครับผู้กอง” สิบเอกถามอย่างงๆ
“ขอร้องให้หมู่เลิกดื่มเหล้าเสีย”
นายสิบยิ้มแหยๆ แล้วตอบว่า
“ไม่ต้องหรอกครับผู้กอง ผมขอบคุณที่จะช่วยผม แต่ยศนายร้อยตรีอะไรนั่นผมไม่สนใจหรอกครับ แค่นี้ผมก็พอแล้ว”
นายร้อยเอกมองดูเขาด้วยท่าทางงงๆ แล้วถามด้วยเสียงค่อนข้างดังว่า
“คุณหมายความว่า คุณไม่อยากเป็นนายทหารยศร้อยตรีใช่ไหม ?”
“ใช่ครับ” นายสิบตอบอย่างหนักแน่น
“ทำไมล่ะ ?” นายร้อยเอกเลิกคิ้วถาม
“เพราะเวลานี้ ทุกครั้งที่ผมเมาได้ที่แล้ว ผมจะรู้สึกว่าผมเป็นนายพันเอกทุกที”
ตนแท้ – ตนเทียม
ปิดความเห็น บน ตนแท้ – ตนเทียม
