แม่ของป๋องสอนป๋องเสมอว่าความโกรธเป็นสิ่งไม่ดี คนเราเมื่อโกรธขึ้นมาแล้วจะไม่มีเหตุผล อาจจะเผลอทำความเสียหายร้ายแรงได้ เพราะฉะนั้นเวลาโกรธขึ้นมาให้พยายามระงับจิตใจโดยการนับในใจช้าๆ ตั้งแต่ ๑ ถึง ๒๐ ขณะนับอยู่นั้นอย่าเผลอทำอะไรออกไปเป็นอันขาด พอนับถึง ๒๐ แล้วความโกรธจะลดลง
ฝ่ายเด็กชายป๋องเมื่อได้ฟังโอวาทของแม่ ก็พยายามระงับจิตใจทั้งๆ ที่ปกติเป็นคนโมโหร้าย มักจะมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนที่โรงเรียนเสมอ แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง แม่ต้องประหลาดใจและเสียใจ ที่เห็นลูกกลับบ้านพร้อมด้วยใบหน้าบวมปูด แสดงว่าเขาชกต่อยมา
“เป็นอะไรไปอีกล่ะลูก ไปชกต่อยกับเพื่อนๆ มาอีกล่ะซิ ก็แม่บอกแล้วไงว่าอย่าไปทะเลาะกับใคร ลูกไปมีเรื่องกับใคร ถูกใครชกเอาล่ะลูก ?” แม่ถามและพูดด้วยหน้าตาที่วิตกกังวล
“ถูกไอ้ตั้มชกเอา” ป๋องตอบพลางกัดฟัน
“ลูกไม่ได้นับ ๑ ถึง ๒๐ หรือเวลาที่มีเรื่องกันน่ะ ?” แม่ถามพลางลูบหน้าตาที่บวมปูดของลูกด้วยความเป็นห่วง
“ ก็เพราะมัวนับ ๑ ถึง ๒๐ นะซีจึงเจ็บตัวอย่างนี้”
“ทำไมล่ะลูก ?”
“ก็เพราะแม่ไอ้ตั้มสอนให้มันนับ ๑ ถึง ๑๐ เท่านั้น พอนับเสร็จมันก็ลุยป๋องเลย กว่าป๋องจะนับถึง ๒๐ มันก็เผ่นไปถึงไหนแล้ว”
สอนดีให้ถูกคน
ปิดความเห็น บน สอนดีให้ถูกคน
