ชายคนหนึ่งซึ่งมีฐานะค่อนข้างดีในหมู่บ้าน ได้ขับรถเทียมด้วยม้าแก่ๆ ตัวหนึ่งไปตามถนนริมทุ่งนา เขาได้พบเพื่อนบ้านคนหนึ่งเดินสวนทางมา พร้อมกับแบกถุงสัมภาระอันหนักอึ้งบนบ่า
ชายเจ้าของรถเกิดความสงสารอยากจะช่วยเขา จึงหยุดรถแล้วก็เชิญเขาขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน ชายคนนั้นรับคำเชื้อเชิญด้วยดี เมื่อเขาขึ้นนั่งบนกระบะด้านหลังแล้ว รถก็เริ่มออกแล่นไปสู่หมู่บ้าน
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ชายเจ้าของรถได้หันกลับไปดูความเรียบร้อยด้านหลังรถ และสิ่งที่เขาไม่คาดฝันว่าจะได้เห็นในชีวิตก็เกิดขึ้น นั่นคือชายคนนั้นแม้จะนั่งบนรถแล้ว ก็ยังแบกกระสอบสัมภาระอันหนักอึ้งอยู่เช่นเดิม
“นี่คุณ! ของบนบ่านั่นแบกไว้ทำไม วางมันลงที่พื้นรถเสียซิจะได้นั่งสบายๆ” เขาร้องบอกด้วยความหวังดี
“ไม่ล่ะคุณ ! ขนาดเรา ๒ คนนั่ง ม้าแก่ของคุณก็แทบแย่แล้ว ถ้าวางกระสอบลงไปอีกมันคงจะต้องตายแน่ๆ ผมสงสารมัน” ชายคนนั้นตอบ
ชายเจ้าของรถก็ทำหน้าแบบไม่เคยสงสัยอะไรมาก่อนในชีวิต พร้อมกับขับรถเข้าหมู่บ้าน ด้วยความพิศวงในคำตอบของชายเพื่อนบ้าน
ปล่อยวาง มิใช่ปล่อยทิ้ง
ปิดความเห็น บน ปล่อยวาง มิใช่ปล่อยทิ้ง
