ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อาจารย์เริ่มสอนด้วยการพานักศึกษาใหม่เข้าห้องทดลอง ในมือของอาจารย์เป็นแก้วใสใบหนึ่งมีน้ำสีเหลืองค่อนแก้ว
“นี่เป็นปัสสาวะ คนที่จะเป็นหมอทุกคนต้องมีใจกล้าและละเอียดถี่ถ้วน” อาจารย์เริ่มบรรยาย
“ต่อไปนี้ขอให้ทุกคนทำตามอาจารย์ แหย่นิ้วลงไปในถ้วยแล้วยื่นนิ้วเข้าปาก จากนั้นให้ใช้ลิ้นเลีย” อาจารย์ชี้แจงแก่ลูกศิษย์
นักศึกษาใหม่ทำหน้าแหยง ๆ หันหน้าไปมองกันเลิกลั่ก คิดในใจว่าชั่วโมงแรกก็เล่นกันอย่างนี้เลยรึ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็เห็นอาจารย์แหย่นิ้วมือข้างขวาลงไปในถ้วยปัสสาวะ ไม่ใช่แหย่เฉยๆ แถมยังกวนน้ำให้เป็นฟองอีกต่างหาก แล้วชักนิ้วมืออกมายื่นนิ้วเข้าปากดูดเสียงดังจ๊วบๆ
“อู๊ย…”
นักศึกษาใหม่ครางกันเป็นแถวในความมหัศจรรย์ใจ แต่ทำไงได้ในเมื่ออาจารย์ทำเป็นตัวอย่างให้ดูแล้ว ก็ต้องทำตามอาจารย์เช่นกัน คิดเสียว่าอาจารย์ยังทำได้ เราเป็นศิษย์ทำไมจะทำไม่ได้ ยังไงก็คงไม่ถึงตายหรอก
ทุกคนจึงแหย่นิ้วลงไปในถ้วยปัสสาวะ แล้วใส่ปากเลียอย่างพะอืดพะอม เมื่อเสร็จทุกคนแล้ว อาจารย์ก็ยิ้มพลางพูดว่า
“พวกเธอโง่จริงๆ อาจารย์ให้ทุกคนใจกล้าและถ้วนถี่ ทำไมไม่มีใครสังเกตว่าอาจารย์ใช้นิ้วชี้แหย่ลงไปในถ้วยปัสสาวะ แต่ยื่นนิ้วกลางเข้าปาก ไม่ได้เลียนิ้วชี้สักหน่อย”
นักศึกษาพอฟังดังนั้น ก็ปล่อยอ๊วกออกมาแทบมิได้นัดหมายกัน โดยมีอาจารย์ยืนยิ้มให้กำลังใจพร้อมกำกับการอ๊วกอยู่ใกล้ๆ
ฉลาดญาติเฉลียว
ปิดความเห็น บน ฉลาดญาติเฉลียว
