ความสำเร็จ สามารถแยกออกมาได้ 3 คำคือ
ความ เป็นตัวนำเพื่อเปลี่ยนกริยาเป็นนาม ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อมีกริยา ย่อมมี การกระทำ ลงไป
สำ เป็นตัวนำหน้าที่บ่งบอกถึง ความถี่ ที่มากขึ้น เช่น สำรวม หมายถึงต้องมีการวบรวมการกระทำของตนให้มากๆ สำเริง สำราญ ก็จะหมายถึงทำให้มีความสุขมากๆ ทำนองนั้น
เร็จ เป็นคำที่ไม่มีความ หมายในตัวมันเอง แต่ผมเดาว่ามันน่าจะมาจากคำว่า เร็ว + เสร็จ ซึ่งเป็นคำไทยๆ กลายเป็นเร็จ ซึ่งน่าจะมีความหมายว่า รวดเร็ว และ เสร็จสิ้น
เมือดูจากความหมายที่แยกแต่ละคำแล้ว ผมจึงมีความเห็นว่า ความสำเร็จ ของคนโบราณนั้น น่าจะมาจาก "การลงมือกระทำการใดๆ ที่ทุ่มทั่งแรงกายแรงใจทำ ทำอย่างตั้งใจ และ ทำอย่างรวดเร็ว เพื่อให้เสร็จสิ้นงานนั้นๆ" และผมคิดว่า ความหมายนี้ ก็ยังคงมีคุณค่าอยู่เหมือนเช่นอดีตครั
